Początki hutnictwa sięgają 4000 lat p.n.e, gdzie odzyskiwano żelazo z meteorytów. I chociaż nie było to bogate źródło, w Mezopotamii z czasów Hammurabiego wyrabiano na szeroką skalę przedmioty z kutego żelaza. Prawdziwym początkiem epoki żelaza był jednak moment, w którym ludzie nauczyli się wydobywać i wykorzystywać jego rudę. W Europie nastąpiło to ok. 750 lat p.n.e, natomiast w V w. n.e hutnictwo świętokrzyskie należało do najbardziej rozwiniętych w regionie. W VII pojawiły się dymarki, które ułatwiły proces otrzymywania żelaza z rud.
Osiągana w nich temperatura była jednak zbyt niska do usunięcia zanieczyszczeń, dlatego też żelazo należało jeszcze dodatkowo przekuwać.
Rewolucję w hutnictwie przyniósł dopiero wiek XV za sprawą tzw. wysokich (a następnie wielkich) pieców, dzięki którym otrzymywano surowiec w postaci płynnej. Rozwój, jaki przyniosła epoka przemysłowa, a w szczególności wiek XIX wraz z badaniami naukowymi nad hutnictwem, stworzył podstawy pod produkcję stali stopowych oraz stali nierdzewnej (dzięki wyodrębnieniu chromu jako pierwiastka stopowego). Przemysł hutniczy zaczął rozwijać się w coraz szybszym tempie. Krótko przed I wojną światową technologia ta była już na tyle rozwinięta, że można było przystąpić do produkcji na szeroką skalę.